Мы памятаем iх,
Захоўваем удзячнасць,
Прыгадваем тады,
Калi жыцце нас б´е,
Ды ў клопатах сваiх
Мы цэнiм нашу значнасць,
Няма другой бяды
Для нас, апроч свае.

Яны ж глядзяць на нас 
З бяжмежнаю пяшчотай 
Спачатку на зямлi,
А потым i з нябёс,
Мы крыўдзiм iх падчас,
I плачуць яны ўпотай,
Каб доўга мы жылi,
Не ведаючы слёз.

I покуль ва ўспамiн
Не пойдуць нашы мамы,
Нам трэба з iмi быць,
Ласкавы голас чуць, 
Бо самы дрэнны сын, 
Для iх – найлепшы самы;
Так важна iх любiць,
Пакуль яны жывуць.

Вiталь Собаль

Я заклінаю ўсіх сыноў:
Хай будуць цяжкасці любыя,
Не прадавайце дом бацькоў –
Вас не ўратуюць грошы тыя.

… Дзядоў і продкаў вашых дух
Прыжыўся назаўседы ў хаце.
Яшчэ агеньчык не патух,
Што запаліла ў печы маці.

Не прадавайце дом бацькоў,
Вы без яго не пражывеце:
Ён будзе сніцца зноў і зноў,
Пакуль вы есць на гэтым свеце.

Вы да яго яшчэ не раз
З павіннай будзеце з’яўляцца:
Пацягне, як злачынцу, вас
У здрадзе некалі прызнацца.

Ён вам пад восеньскім дажджом
Навее цеплыя ўспаміны…
Ды не адчыніць дзверы дом,
Хоць і не раз змахне цішком
З акон – вачэй сваіх слязіну.

                                Павел Саковіч

“Да пэўнай ступені бусел – сімвал Беларусі. Ёсць, вядома, дацкія буслы, апетыя Андэрсанам, ёсць буслы і ў іншых заходніх краінах. Ёсць яны і на поўдні. Але на ўсход ад Беларусі, калі не лічыць сярэднюю Азію, яны ўжо амаль не водзяцца…А мне пад іхні палет асабліва добра думаецца пра Беларусь, нашу з вамі радзіму. І для вас я і хачу, наколькі хопіць маіх ведаў і здольнасцей, рассказаць пра яе.”

Уладзімір Караткевіч  “Зямля пад белымі крыламі.”