Мы памятаем iх,
Захоўваем удзячнасць,
Прыгадваем тады,
Калi жыцце нас б´е,
Ды ў клопатах сваiх
Мы цэнiм нашу значнасць,
Няма другой бяды
Для нас, апроч свае.

Яны ж глядзяць на нас 
З бяжмежнаю пяшчотай 
Спачатку на зямлi,
А потым i з нябёс,
Мы крыўдзiм iх падчас,
I плачуць яны ўпотай,
Каб доўга мы жылi,
Не ведаючы слёз.

I покуль ва ўспамiн
Не пойдуць нашы мамы,
Нам трэба з iмi быць,
Ласкавы голас чуць, 
Бо самы дрэнны сын, 
Для iх – найлепшы самы;
Так важна iх любiць,
Пакуль яны жывуць.

Вiталь Собаль